TURANCIYIZ! NE OLACAK? Turancılık, Türk'ün tartışmasız tam bağımsızlık

Teröristlerin her yerde kol gezdiği, her türlü yabancı unsurun adeta “buyur” edildiği bu ülkede, Turancılık suç olarak görülüyorsa, memlekette her şey tersine gidiyor demektir. Keza bugün Türkiye’de algı o kadar değişti ki, Türk’ün menfaatinden başka her şey, her konu, her kişi veya kurum-parti gündeme getiriliyor. Çin, Orta Asya’da baskıyı mı arttırmış? Mecliste Kırgızistan’ın yerini tek seferde gösterebilecek vekil sayısına bak!

Ne kadar görmezden gelinirse gelinsin, bu ülkenin adı Türkiye’dir. Türkiye adını taşıyan bir yurt, Hümanist safsatalarının aksine, son derece doğal bir biçimde, başka toplumların ortak olduğu değil, yalnızca Türk’ün sahibi olduğu yurttur. Bu ülkenin üzerinde yaşayan millet de, onu oluşturan her fert gibi “Türk” adını almıştır. O halde aklı ve mantığı olan herkes, Turancı olmasa bile, menfaati gözetilecek baş unsurun Türk olduğunu bilir. Bu durum İngiltere’de İngilizler, Arabistan’da Araplar için de geçerlidir; kısacası bu son derece doğal bir kanundur.

Tüm bunlara rağmen, algıda terslik, Türk’ün aleyhine bilinçli olarak değiştirilmiş ve Türk devletini Türk olmadıkları halde yönetme yetkisine kavuşmuş, sözde devlet adamları dahi Türk’ün haksızlıklar yaptığını iddia eder hale gelmiştir. Olabilir; Türk olmayandan Türk’ü düşünmesini beklemek saçmalık olur. Peki ya Türk’e ne oluyor? Bunun cevabı bellidir: Milli şuurun yoksa mutlak biçimde kendi kendini tüketirsin.

***

Mao’nun düşüncelerini benimseyen, onu efsane olarak gören Çin, defalarca bağımsız olmasına rağmen Doğu Türkistan’a saldırmıştır. Esasında birbirine saldıran devletler, yine doğal bir kanunu yerine getirmektedir; ama “zulüm” ve “katliam” gibi şeyler doğal olamaz!

Tüm dünya Türklerini düşman hedef olarak seçen “Maocu” Çin devletinin, “Maocu” düşüncesi için güya mücadele eden, kendi askerine ve polisine kurşun sıkabilen bir avuç çapulcu bir değer olarak gösterilirken, Turancılığın suç sayılması elbette doğal olacaktır. Sonuçta Maoculuk, Turancılığa karşıdır ve Mao’yu benimseyen, Turancılığa düşman olacaktır.

Amerikan sömürgeciliğinin Hollywood taktiğiyle, Amerikan düşmanları yaratması, ancak “şeytani” Amerika’nın yapacağı bir iştir. Bugün de Maocu Deniz Gezmiş, çeşitli film ve dizilerle kahraman haline getirilmiş ve gençlerin dikkati çekilmiştir. Türk askerine kurşun sıkanların, Amerikan deniz mürettebatına taş atması, son derece gülünç bir senaryonun ürünüdür. O kahraman (!) gençlerdir ki, polis sorgusunda birbirlerini satmayı ihmal etmemişlerdir.

Bunların hepsini geçin, önemsemeyin. Farz edin ki, Gezmiş ve arkadaşları, gerçekten sömürgeciliğe karşıydı. Nasıl bir insan, Türk’e, kendi milletine zulmeden bir fikri savunur? Bunu yapabilecek bir insan hem kafasız hem de midesiz olmalıdır. 3 tane çapulcunun kahramanlık masallarına inanmaya devam etmek isteyen, kendini kandırmaktan çekinmesin. Biz gerçek kahraman Osman Batur’u her zaman yâd edeceğiz.

Her ülkede ahmaklar bulunur. Bizim ülkenin ahmakları da, vaktiyle Türklük için, “Türklük karın doyurmaz” deyip de, bugün oduna-kömüre-makarnaya oy satanlara karşı çıkanlardır. Toplum için maneviyatın ne kadar önemli olduğunu fark etmişlerse de, onlar için artık geç olmuş ve “ahmak” sıfatını almışlardır. Gururla taşıyabilirler.

“Geçelim!”

***

Turancılığı silebilmek için çeşitli söylemler ortaya atılmıştır. Bu söylemler de, hem akıl yoluyla hem de tarihi belgelerle çürütülmüştür. Kafasızların bunlardan haberdar olmaları beklenemez. Yine de, Türk gençlerinin mankurtlaştırılmasına hiçbir Türkçünün gönlü razı gelmez.

Haritada bir nokta olan Küba’da devrim yapan Che, daha sonra Güney Amerika’ya, Bolivya’ya gitmiş ve orada da devrim gerçekleştirmek istemiş; fakat başarılı olamayıp, askerler tarafından bacaklarına mermi yağdırılarak, aşağılanıp öldürülmüştür. Hiçbir Türk’e faydası olmayan Che, “kahraman” ilan edilmiştir.

Enver Paşa da, Teşkilat-ı Mahsusa gibi bir teşkilatı kurdurmuş; 1.Dünya Savaşının ilk yıllarında başarılı olsa da, Almanya müttefiki yenilince, Osmanlı devleti de felakete sürüklenmiştir. Enver Paşa mücadeleyi bırakmamış, Türkistan’a gitmiş ve orada mücadeleye devam etmiştir. En sonunda, Rus askerlerinin yağdırdığı kurşunlara karşı korkmadan atılmış, kahramanca şehit olmuştur.

Hayatının sonuna kadar mücadele eden, cepheden cepheye koşturan, her yerde düşmanının karşısına çıkan askerler, hele ki düşman kurşunuyla şehit olmuşlarsa, “mağlup” değil, şehit ilan edilirler. Enver Paşa da, Türkistanlı soydaşları için savaşmış ve sonunda şehit olmuştur.

Şimdi, bir kez daha soruyorum: Nokta kadar ülkede devrim yapan ve Türk milletine faydası dokunmamış Che kahraman da, milleti için savaşan, birlik hayali kuran Enver Paşa mı hain? Üstelik, idol kabul ettikleri Che, Küba’da devrim yapmakla kalmamış, ülküsü için Bolivya’ya gitmişti. Ölene kadar, ülküsü için çarpışacaktı. Şimdi bu adam hayalperest değil de, Enver Paşa mı hayalperest?

Biz Moskof uşaklarına boşuna “salak” demiyoruz.

***

Gelelim Alman hayranlığı ve Sarıkamış meselesine…

Enver Paşa, Almanlarla ittifak yaptığı için Almancı oluyorsa, Türk devletinin her Başbakanı da, ittifak yaptığı ülkelerin hayranı oluyor. Böyle bir durumda, Gana ülkesiyle yapılacak ittifak bile, Başbakanı bu ülkeye hayran yapmış oluyor. Bu kadar gülünç bir nedenin arkasına saklanan adamlar, yarın bir gün bunu da iddia ederler. “Nijer ittifakı yapan Nijer hayranı Başbakan…”

Peki hiç, Almanların Enver Paşa hayranı olabileceğini işittiniz mi?

Mantıksız gelebilir; ama Almanya’da, Enver Paşa adına köprü yapılmış, fabrikalar açılmıştır. Enver Paşa, Churchill de dahil pek çok devlet adamını kendine hayran bırakmıştır. Bu hayranlık duyma konusunda, en önemli etkenin de, Teşkilat-ı Mahsusa olduğunu söylemek yanlış olmaz. Partizanlık yüzünden bu gerçeklerden haberdar olsa bile bahsetmeyen adamlar, ülkelerini sevmeye devam ettikleri sürece, başımızdan felaket eksik olmayacaktır.

Bazıları, Alman subaylarının ordumuzda yer almasını hayranlık olarak değerlendirebiliyor. Ancak düşünülmelidir ki, Enver Paşa’dan önce de, Osmanlı devleti kiminle ittifak yapmışsa, o devletin subayları memlekete gelmiştir. Bugün de, NATO üyeliği gereği, Amerikalı askerler Türkiye’ye gelmektedir.

Sarıkamış meselesi de ezbercilik yapılan konulardan biridir. Mesela, Enver Paşa’nın 90.000 askerimizi, boşu boşuna karlar altına gömdüğünü iddia ederler. Oysa Genelkurmay belgelerini açıkladığında, Sarıkamış’la ilgili çok sayıda yalan çürüdü.

İlkin, Enver Paşa’nın emrinde 90.000 değil, otuz bin küsur asker bulunduğu, arşiv belgeleriyle sabitlendi.

Daha sonra, Enver Paşa’nın uygulamış olduğu harekâtın, Türk toprakları için ne kadar gerekli, stratejinin de ne kadar doğru olduğu ispatlandı. Mantıklı düşünen insanlar, 90.000 askerimizin karlar altına gömülmesi durumunda, Rusların geri dönmeyip, İstanbul’a kadar ilerleyeceğini bilir.

Otuz bin civarı olan bir komutan, otuz binden fazla şehit verdi, diyen adamın aklından şüphe ederiz.

Müthiş zorlu bir dönemde, özellikle bunca savaşın yaşandığı yıllarda, mutlaka hatalar yapılacaktır. Bugün eli silah değil de, bugünün deyimiyle “manita” eli tutanlar bunu anlayamaz. Atatürk’ün, Enver Paşa’nın, Fevzi Çakmak’ın ve daha nicesinin yaşadığı dönemler, hem doğuda hem de batıda kuşatıldığımız dönemlerdi. Atatürk ve Enver Paşa eleştirilirken, teröriste bile “anlayış” isteyen sözde aydınlar, dönemin büyük zorluklarla dolu koşullarını değerlendirmez, kahraman Türk komutanlarına yüklenmeyi tercih eder. Düşünmez ki, yaşadığı hayatı, kendi hayatını zehir edip, büyük hatalar yapacak kadar büyük insanlara borçludur.

Yiğidin hakkını yiğide verin, diyeceğim; ama yiğidin hakkını yiğide, yine ancak yiğit olan verir.

“Geçelim!”

***

Bugün gazeteleri okuduğumda, meydanı boş bulmanın heyecanıyla Türk devletini tehdit hezeyanlarına kapılan soytarıları sıkça görüyorum. Milyonlarca insanın kanıyla oluşan bayrağa el uzatan tek bir Rum için, vurulması hata, diyen ahmak Hümanistler, 30.000 insanın katili için, “Sayın Öcalan’ın elini güçlendirmeliyiz” diyen Ertuğrul Kürkçü’nün meclise gireceği günü iple çekiyor.

Devrimcilerin ve Hümanistlerin anne ve babalarının tohumları, kızıl bir elma yetiştirmek yerine, çürük patlıcanlar yetiştirdi. Panzehiri olmayan zehirli patlıcanları, üstelik de çürüğünü yetiştiren patlıcanları yetiştiren ana ve baba saygıya layık değildir. Türk atası, Türk anası, her zaman ve her yerde şerefiyle yaşamasını bilir ve kendi gibi Türk evlatları yetiştirir.

***

Türk katili “Mao” önder olarak benimsenebiliyor; terör örgütü meşru hale getirilebiliyor; Türk’ün yurdunda, Türklük silinmeye çalışılıyor.

Tüm bunlar anlayışla karşılanmalı, öyle mi? Sizi ananız bataklıkta mı doğurdu?

***

Turan, Heredot’un bile Türk’ün yaşadığı yurt için söz ettiği, her türlü yerli ve yabancı tarihçi tarafından Türk yurduna verilen addır. Tarihi köklü bir maziye dayanan, kutlu bir addır hem de. Bugün pek çok safsata dolu yabancı düşünceler yokken, atalarımız Turan yurdunda can veriyordu.

“Kürdistan Kürtlerin yaşadığı yere denir” diyerek, kendince akıllı bir söylemde bulunduğunu sanan kara cahiller, Türk’ün yaşadığı yurdun, herkes tarafından Turan olarak adlandırıldığını, kasıtlı olarak görmezden gelir.

İnternette takılan kara cahiller de, oradan buradan duydukları safsataları, tek bir cümlesine dokunmadan, sırf bilgili gözükmek için dile getirir; birbiriyle alakası olmayan bir sürü ahmak, “Orta Asya Türklüğünü bilmez, Türkiye’yi sevmez” der. Varın sevmediğini farz edin, yahu siz değil misiniz, yüzde doksanı katıksız Türk düşmanı olan toplumlara bile kardeş diyen?

Türk’ün kardeşi yalnızca Türk’tür!

Biz, Amerikan mandasını istemiyoruz.

Biz, Rus uşaklığı yapmak istemiyoruz.

Biz, Arap ve Fars hayranı değiliz. Bunlarla birliği de istemiyoruz!

Biz, Türk kahramanlarını sever, sayar ve yâd ederiz. Bizim için rehber, Türk için çalışan, Türk’ün bugünkü rahatı için ömürlerini feda eden isimli-isimsiz milyonlarca kahramandır. Televizyonların yaydığı moda kahramanlarına değil; 40 çeriyle ihtilal yapan Kür Şad’a çeri; Türk’ün dili için emek veren Kaşgarlı Mahmut’a öğrenciyiz.

Bizi her defasında başka milletlerin kuyruğu çabasında yapmak olanlar, Turancılık konusunda olumsuz söz söylemek zorunda değildir. Hele ki, Turancılık imkansızdır, düşüncesini yayan bir kişi, ne kadar emin olursa olsun, asla vatansever değildir. Türklük şuurundan da yoksundur.

Biz birlik olduğumuzda neler yapabileceğimizi, çok yakın tarihlerde bütün dünya ordularına gösterdik. Hala bu örneğe rağmen birliğe karşı çıkanlar, katıksız vatan hainidir. Türk, Türklük için yaşamalı, Türklük için ölmelidir. Bu Türk’ün en doğal hakkıdır.

Turan ülküsü; Karabağ için, Doğu Türkistan için, Güney Azerbaycan için, Kırım için, Kerkük için, Trakya için yılmadan çalışmaktır. Türk yurdu Türkiye’yi, gayrı Türk’ün zulmünden kurtarmak için çalışmaktır. Turan ülküsü, Türk’ün tartışmasız, en büyük tam bağımsızlık ülküsüdür.

Şu veya bu zorluk, bu ülkünün gerçekleşmeyeceği değil, “şerefle” gerçekleşeceğinin işaretidir.

***

Şimdi, Atsız Atamın yıllarca önce sorduğu soruyu ben de soruyorum: Turancıyız! Ne olacak?