*VECİHİ HÜRKUŞ'A BORCUMUZU ÖDEME VAKTİ ..

[GökBörü]

Türkiye ilk yerli üretim otomobille 1961’de tanıştı. Ne yazık ki günlerce insan üstü bir çaba ile Devrim otomobilini üreten mühendisler yorgunluktan, deposuna benzin koymayı unutunca parlayan yıldız birkaç gün sonra söndü. Devrim Otomobili, Türk mühendisliğinin olağan üstü bir başarısı olarak tarihe not düşüldü. Kolay unutan toplumsal hafızamız, nasıl
ki dünyanın ilk arabalı vapurunu üreten Osmanlı mühendisliğini unuttuysa, Devrim'i de tozlu raflara gömdü. Tolga Örnek sayesinde tekrar hatırladığımız Devrim ile 1961’e geri döndük.



Bir gökyüzü sevdalısı Vecihi Hürkuş...

1871 yılında Hüseyin Haki Efendi’nin buluşu dünyanın arabalı vapuru Suhulet boğazda boy gösterecekti. İngiltere’de üretilen Suhulet, 1960’lı yıllara kadar görev yapacak, sonra gazi olarak emekliye ayrılacaktı… Suhulet’i Osmanlı ile, Devrim otomobilini de dönemin Cumhurbaşkanı Cemal Gürsel’in ‘Garp kafasıyla araba yaptık ama şark kafasıyla benzin koymayı unuttuk’ sözleriyle tarih sayfalarına gömdük.

Türk mühendisliği ve sanayisinin her iki önemli basamağında da gerek yerli gerekse İngiliz mühendis ekipler günlerce, aylarca, yıllarca emek harcadılar. Her iki ekip de azimliydi ve ekonomik anlamda destekleniyorlardı. Ama bir olay daha var ki, toplumsal hafızamız bunu unutmakla cidden ayıp etti… Tek başına 29 yaşında bir adam kalkıp 1924’te uçak yapmaya soyundu. Kendi parası ve emeğiyle hem de… Üstelik 1925’te bu uçakla uçtuğunda, ödül yerine maaş kesintisi ve ev hapsi aldı!

Vecihi Hürkuş, çılgınlık mı, deha mı, kahramanlık mı? Üstelik tek başına, üstelik kendi sınırlı imkanlarıyla bir değil, birkaç uçak yaptı. İlk uçuş okulunu açtı ve ilk hava yolları teşkilatını da kurdu. 3 ay içerisinde bir marangoz dükkanı kiralayarak inşa ettiği Vecihi K- XIV uçağıyla İstanbul’dan Ankara’ya uçtuğu halde, uçağına el konulmuş, uçabilirlik sertifikası istediği yetkililerden ‘Tayyarenin gerekli vasıflarını tetkik edecek kimse bulunmadığından…’ cevabını alıp yılmamış; Uçağını söküp trenle Çekoslovakya’ya gitmiştir. Buradan aldığı sertifikayla yurda döndüğünde bile bir kahraman edasına bürünmemiştir.

Vecihi Hürkuş. Balkanlar’da, Kafkasya’da, Kurtuluş Savaşında’dır. Kafkasya’da esir düştüğü 'Nargün' adasından kaçabilen tek esirdir. Günlerce yürüyerek, geldiği İstanbul’dan trenle Kurtuluş Savaşı’na katılmasına günlüklerinde yer vermemesini “Önemli olan benim Kurtuluş Savaşı’na katılmamdır.” diye açıklayacak kadar vatansever ve mütevazıdır.

İlk Türk kadın pilot Bedriye Gökmen’i yetiştirecek kadar yenilikçi, yetiştirdiği öğrencilerden para almayarak, kurduğu sivil havacılık okulunun zor durumda kalmasını göze alacak kadar da yardımseverdir aynı zamanda...

Kurduğu hava yolları şirketi zor durumda bırakılıp, uçakları yurt dışına kaçırıldığında bile kırılmayıp, son yıllarında elinde kalan tek uçağıyla madencilik sektöründe ciddi başarılara imza atmış, bir kahramandır o. Aramızdan ayrıldığı 1961 yılında katıldığı savaşlarda gösterdiği başarılardan dolayı aldığı gazilik maaşına ise haciz konmuştu!

Bugün tozlu raflarda, ortaçağımıza hatta ilk çağımıza kadar uzanabilirken, Vecihi Hürkuş’un olağan üstü başarılı hayatını görmezden gelmek, her şeyden önce kendimize haksızlık değil midir?

Fakat bir avuç gönüllü Hürkuş adını yaşatmak ve adına bir müze kurmak için bir süredir çaba harcıyor. Bu bir avuç gönüllü içerisinde Hürkuş’un kızı Gönül Hürkuş’ta yer alıyor. Onlar, İstanbul’a yapılacak 3. Havalimanına ne isim verileceği tartışmalarına kafa yormuyor. Bunun için bir kampanya bile başlattılar.

Hemen şimdi sadece bir link yardımıyla Tayyareci Vecihi Hürkuş Müzesi Derneği’nin başlattığı İstanbul’a yapılacak 3. hava alanına Vecihi Hürkuş adının verilmesi kampanyasına siz de destek olabilirsiniz.

Hürkuş’a vefa borcumuzu ödemenin vakti geldi sanırım…

http://www.tayyarecivecihi.com/imza.asp