“Ülkü uğrunda gönüller delidir, kişiler ülkü için ölmelidir.”

[GökBörü]

Atsız’ın elinden öğretmenliği, yâni o çok sevdiği gençlere kendi târihini ve kültürünü öğretme sevgisi alındı.O’nun elinden bu görevi alanlar Atsız’ın duracağını sandılar; fakat O durmadı. Türkiye Cumhuriyeti’nin içerisine yuvalanmış millî mukaddesât düşmânları en üst merciden O’nu haksız ithâmlarla işkencelere marûz bırakarak Türkçülüğünden dönmesini istediler; lâkin O inandığı değerleri kendi cânından üstün görerek geri adım atmadı. Âilesi çeşitli sebeplerle 1959 yılında O’nu terk etti.

Yıllarca tek başına yaşadı. Bu ıstırap onu alt eder dediler. Ama O yine yılmadı, dâvâsı için çalışmaya devâm etti. Ölümüne yakın yıllarda öyle perîşân bir hâldeydi ki iki katlı harap bir evin giriş katındaki sofada perdelerle ve tahta bölmelerle birkaç kısma ayırarak suyu akmayan bir mutfak ve küçük bir oda oluşturmuş; burada tek başına yaşayıp çok iptidaî şartlarda hayât mücâdelesi vermiştir. Buna râğmen elinden geldiğince Ötüken Dergisi’nin yaşaması için çalışmıştır, vazgeçmemiştir. Adı geçen dergide o yıllarda başlayan kekoçü ayaklanmalar nedeniyle yazılar yazınca Türkçülük düşmânları hemen aleyhinde dâvâ açmış ve 1973 yılında, 68 yaşında iken, hapse düşmesine neden olmuştur. Ancak O öyle bir insan ki; doğru olduğuna inandığı yoldan sapmamış ve yine mücâdelesine kaldığı yerden devâm etmiştir.

Bu nasıl bir azim, bu nasıl bir rûh!

Belki de Atsz’ı Atsız yapan işte bu yılmak bilmeyen mücâdeleci yaşam öyküsüdür.

Atsız’ı gereğinden fazla övüyormuşuz gibi bir durum algılanmasın. Çünkü Atsız övülmekten nefret ederdi. Bir ülkü eri Türkçülük yolunda cânla başla, hayâtını ortaya koyarak savaşıyor ve bu ağır yükü taşımaya çalışıyorsa o sâdece yapması gereken görevini yapıyor demektir. Dolayısıyla Atsız da sâdece üstüne düşen vâzifeyi yerine getirmiştir. Ancak O başkalarının yapamayacağı şartlarda bu yükü taşımıştır. Bizim anlattıklarımız Atsız’ın yaşadıklarının kendisidir, abartı değildir.

Ne güzel demiş değil mi: “Ülkü uğrunda gönüller delidir, kişiler ülkü için ölmelidir.”
Murat YILMAZ