Her 18 Mart biraz gurur biraz hüzün yükler yüreğimize...

[İlteriş Kağan]

Her 18 Mart biraz gurur biraz hüzün yükler yüreğimize. Yedi düvele meydan okuyan ulu Türk’ün gücü, 276 kg ağırlığındaki top mermilerini sırtlayan Seyit Ali’nin imanı göğsümüzü kabartır, kıvanç duyarız ecdadımızın zaferiyle. Sonra, on beşlikler düşer yâdımıza, bıyığı bitmemiş körpeler… Göğsümüz sıkışır, onların yaşadığını bir kez daha yaşarız içimizde, onlar gibi kavruluruz.

Peki ya cihan harbinde birilerinin bir hiç sayılabilecek emelleri uğruna ruhları uçmağa varan niceleri?

Onların yasını hangi vakit tuttuk ya da hangi vakit tutacağız. Görevimiz Çanakkale ile övünmek, Sarıkamış için üzülmek mi yalnızca?

Rumlar… Ev ve iş yerlerini Yunan bayraklarıyla donatan Rumlar, İtilaf Devletleri donanmasındaki Yunan baş gemisi Averof adlı zırhlıyı âdeta kutsal bir ziyaretgâh hâline getiren Rumlar. Ayasofya’yı tekrar kilise hâline getirmek için teşebbüslerde bulunmaya başlayan Rumlar, Anadolu’nun çeşitli coğrafyalarında kurmuş oldukları çetelerle katliam faaliyetlerine girişen Rumlar, bir zamanlar kardeşimizdi!

14 Kasım 1922 tarihli New York Times gazetesi, Birinci Dünya Savaşı'nda 200.000 Ermeni'nin İtilaf Devletleri ordularında veya İtilaf Devletleri tarafında savaşan bağımsız birliklerde savaştığını yazmıştı. I. Dünya Savaşı yıllarında Doğu Anadolu’da, Rus ordusunun arkasına sığınarak gerçekleştirdikleri kanlı faaliyetler Ermenilerin emellerine ulaşabilmeleri için gözlerini dahi kırpmadan bilerek, isteyerek ve arzulayarak Türk kanı dökebileceklerini bize gösterdi.1914-1918 yılları arasında ayaklanmalar sonucunda halklar arasında çıkan çatışmalarda Doğu Anadolu ve Kafkasya’dan 1,200,000 Müslüman göçmen durumuna düşmüştü. 1,000,000 Kafkasya Müslümanlarından Anadolu’ya gelen 130.000 sivil hayatını kaybetmiştir. Yolda salgın hastalık, açlık, sefalet ve Ermeni çeteleri yüzünden kırılanlar tahmini olarak eklendiğinde ölü miktarı 2,5–3 milyon Müslüman Türk arasında değişmektedir. Taşnak, Armenakan, Hınçak Ermeni partilerinin faaliyetleriyle cephe gerisinde milyonlarca Türk katledildi, Ermeni ne kadına ne yavruya acıdı. Çoluk çocuk demeden,genç yaşlı demeden, kadın erkek demeden türlü kahpelikler yaptı Türk’e… Bir zamanlar sadık kardeşlerimizdi.

Yüzyıllar önce II. Bayezid döneminde İspanya’da büyük bir katliamdan kurtarılarak Batı Trakya civarlarına getirilip yerleştirilen Yahudiler yaklaşık dört yüz elli yıl sonra Rumlarla birlik olup Osmanlı’dan pay koparma derdine düştüler. Soylarının kırılmasını önlediğimiz için bize teşekkürlerini böyle ilettiler.

İtilaflar’a gidip dönemin şartlarından istifadeyle bir anda etnik kimliklerini hatırlayan Çerkezler, Kürtler, Arnavutlar…

Öte yandan cephelerde yitip giden canlar…

Kanal cephesinde 20.00 Türk gencinin gözleri kezzaplarla kör edilişi bir Ermeniğ doktor tarafından ya da Yemende 500.000-1.000.000 Türk gencinin Arap isyancıları tarafından katledilişi. Din kardeşlerimiz Araplar, bir anda İngiliz’in kışkırtmasıyla Türk’ün karşısına geçmişlerdi. Türk'ün kanını içmişlerdi.

Irak, Hicaz, Yemen, Suriye, Filistin, Kanal, Kafkasya, Galiçya ve Balkanlarda biz binlerce şehid verdik…
Hepsini anmalı, hepsi için yanmalıyız. Ve o günler hatrına, o canlar hatrına bu vatana bu millete bir kez daha sarılmalıyız! Türk’ün Türk’ten başka dostunun olmadığını artık anlamalıyız!

Dünya harbinde yapılan hesapları hesapları iyi anlamak gerek. Kim yanımızdaydı, kim arkamızdan vurdu?

Adı kardeşlik olan masal dün de yalandı bugün de yalan. Bunu Türk’ün anlaması şart! Bunu anlatabilmemiz şart!

Tanrı Türkü Korusun.