Bugünkü Türkçülüğümüz

[erzurumlu25]

Bugünkü Türkçülüğümüz

Türkçülük bir duygu ve ideal olarak, Tanrının devlet güneşini Türklerin üzerinde doğurması kadar kadim bir geçmişe sahiptir. Fakat modern dünyada bir ideoloji olarak yeniden üretilmesi yaklaşık bir asırlık mazinin meselesidir. Bu yeniden üretim sürecinde Türkçülük, evvela kültürel ve edebi sahada zuhur etmiştir. Bu tezahür elbette fikir ve edebiyat elitleri arasında sınırlı kalmıştır. Ancak çeyrek asır içinde Türkçülük hızlı bir tekamül geçirmiş, siyasi sahaya hızla nüfuz etmiştir. Bundan sonra Türkçülük fikir, sanat ve siyaset elitlerinin tekelinden çıkmış, bir kitle ideolojisi ve hatta bir kurucu irade ideolojisi haline dönüşmüştür.

Bu çok kısa ve yetersiz tarihsel seyir hikayesinden bu güne, Türkiye’de Türkçülük zaman zaman bazı dönüşümler yaşamış, hatta bazı iniş çıkışlar da yaşamıştır.1940’ların, 60’ların, 80 öncesinin Türkçülükleri “amentü” de ittifak halinde olmakla birlikte, usul ve biçim bakımından birbirlerinden farklılıklar göstermiştir. Bu farklılıklara dünya ve memleket konjonktürlerinin tesiri elbette vardır. Ancak esas tesir Türkçü olduğu iddiasında olanlardan kaynaklanmıştır. Türkçülük bazı dönemlerde gerçek bir aksiyoner harekettir, bazı dönemlerde ise romantik bir hatıra gibi durağan yaşanmıştır. Özellikle siyaset erbabı milliyetçilerin konjonktüre uyma telaşıyla, bazı dönemlerin kayıp zamanlar sayılmasına sebebiyet verdiklerini kaydetmek gerekir.

Nitekim 1990’lı yıllarda Türkçülük, yalnızca geçmişi unutmaya dirençli birkaç aksakalın zihninde kendine bir yer bulabiliyordu. Birkaç aksakal, birkaç sivil toplum örgütünde, birkaç akademisyen odasında Türkçülüğü korunmuş bir sır gibi sessizce sakladılar. Şöyle şamil bir bakışla Türkçülük, Türk – İslam sentezi fikrinin içinde erimiş, onun bünyesinde kaybolmuş gibi görünüyordu. “Önce Türk mü - Müslüman mı” olunduğuna dair bir sözde çelişki, “önce Müslüman” olunduğu lehine sözde bir çözüme kavuşturulmuştu. “Önce Türk mü? Müslüman mı?” Bu kısa ve basit sorunun Türkçülüğün rafa kalkmasındaki tesiri her şeyden daha büyüktür.

Fakat kadere bakınız ki, Türkçülüğün düştüğü yerden kaldırılması, bayrağın yeniden dalgalandırılması da bu “bitti” denilen yılların çocuklarına nasip olacaktı. 90’lı yıllar Türkiye’de yoğun bir psikolojik çöküntü içinde geçti. Bunların bize en çok tesir edeni keko kalkışmasıdır. keko terörü memleketin dağlarında TSK ile silahlı çatışırken bir yandan da sosyal hayatın içinde, çarşıda pazarda, kendini net bir şekilde hissettirdi. Çoğumuzun Türkçülükle tanışmasında bu alt yapının yadsınamaz bir tesiri vardır.

2000’li yıllara girilirken Türk’ler, bölücü keko hareketine artık bir son verilmesi için milliyetçi hassasiyetlerle sandığın başına gittiler. Ve lakin süreç niyet edildiği gibi yürümedi. Bu yürümeyiş bu yeni binyılın en başında Türkçülüğün bir ivme kazanmasında tesirli oldu. İşte 90’lı yılların çocukları böyle bir dönemim çocuğu böyle bir zamanın genç erişkinleridir. İçlerinde biriktirdikleri enerji geçtiğimiz on yıl içinde aksiyona dönüştü. Türkçü hareket bu on yılın en başında sanal ortamda filizlenmeye başladı. Gerçi bu sanal ortam cambazlarının derdi filizlenmeye başlayan bu hareketin başını küçükken ezmekmiş. Bunun anlaşılmasına kadar geçen süre birkaç yılımıza ve oluşan potansiyelin büyük kısmını kaybetmemize mal oldu.

Bu travmanın yaraları sarıldı elbette. Fakat ağır izler bıraktığını reddedemeyiz. Bugün Türkçülerin kendi aralarında yaşadıkları bazı kısır çekişmeler ve faydasız münakaşalar o günlerin bizlere hatırasıdır.

Türkçüler arasında birbirini, çaşıt-keko-arap ilan etmek o günlerden kalma alışkanlıklar olarak hala karşımızdadır. O günlerden hatıra kalan bir başka arıza klavye Türkçülüğü’dür. Klavyelerinin başında her biri bir Börteçine her biri bir Kürşâd olan arkadaşlarımızın meydanlarda görünmeyişleri, buna rağmen meydanlarda kükreyenlerin Türkçülüğünü beğenmeyişleri en büyük açmazımızdır. Meydanlardaki Türkçüler için bundan büyük bir psikolojik yıkıntı olamaz…

Türkçülüğün merkezine din tartışmalarının oturması da o günlerin yadigarıdır. Bu mesele Türkçülüğün Türk milletince benimsenmesinin önünde bir engeldir. “Şamanist olmayan Türkçü olamaz” “Selamın Aleykum diyen Türkçü olamaz” “Allaha inanan Türkçü olamaz” kavlinden laflar, milliyetçiliğini yaptığımız Türk Milleti nezdinde en aşağılık laflardır. Geçmişteki “Türk müsün, Müslüman mısın?” lafı ne kadar zarar verdiyse, bu laflar da en az o kadar zarar verdiler Türkçülüğe…

Partiler üzerinden Türkçülük yürütülmesi yine o günlerde modalaşmış adetlerdendir. “CHP’li olmayan Türkçü olamaz” “MHP’li olmayan Türkçü olamaz” “ HEPAR’lı olmayan araptır, çaşıttır” lafları milletimizi Türkçülükten, bizi hayattan bezdiren laflar oldu.

Türkçülüğün salt bir keko karşıtlığı olarak sığlaştırılması da, o ilk sosyal ağ günlerinde bünyemize yerleşmiş bir virüstür. Türkçüleri okumaktan, düşünmekten, planlı davranmaktan ve yol almaktan alıkoyan bu basit düşmanlık algısı da Türkçülüğe vurulmuş bir zincir gibi onu hapsetmiştir.

Elbette bütün bu yıkıcı çalışmalara rağmen, bugün Türkçülük ehil ellerde yoluna devam ediyor. On yılda alınan yol, herhangi başka bir ideolojinin aldığı yoldan kesinlikle daha az değildir. Bugün Türkçü birçok dergi faaliyet göstermeye devam ediyor. Binlerce mahfilde genç kardeşlerimiz Türkçülüğün manifestolarını hazırlıyorlar gelecek yüzyıllar için….

Bizler, genç Türkçüler; “Vazifenin sınırları, imkanların sınırları ile ölçülür” diyerek, imkanımızın yettiği her işi vazifemiz bilerek yarınlara hazırlanıyoruz.

Kalben iman ediyorum ki; yarınlara yüzümüz ak varacağız.

Mehmet Altıntaş