Necip Fazıl’ın belgeli ayıpları

[İlteriş Kağan]

Hazreti Ali” adlı kitabında, “ne şiş yansın ne kebap” politikası güder: “Ali kesinlikle haklıdır, fakat Muaviye haksız değildir” diyerek.

Ama sıra Dersim’e gelince, “Son Devrin Din Mazlumları” adlı kitabında iftiralar yağdırır Cumhuriyet’e:
“Dayandığı tek sebep de bir takım âsâyişsizlik ve itaatsizlik bahanesi altında, bütün Doğu Anadolu’yu kapsayıcı olarak, o mıntıkanın bir türlü sulandırılamayan koyu İslâmi rengidir. Bir kıvılcım halinde gösterdiğimiz Dersim yangınının kömürleştirilmiş 50.000 cesedinde, kutup şahsiyetler dışı bir yığın olarak din mazlumluğunun en çarpıcı levhasını seyredebilirsiniz.”
Evet, Necip Fazıl’dan söz ediyorum. Onu evliya gibi görenlere, gerçek yüzünü göstereceğim.

DP devrinde, hapse tıkılınca “Biz erkeğiz Menderes, olamayız muannes (dişi)” diyen, sonra dışarı salınıp örtülü ödenek aktarımlarıyla cebi doldurulunca, ağız değiştiren bu adam, 27 Mayıs İhtilalinin lideri Cemal Gürsel’e yazdığı mektupta bakın neler diyordu:

“Pek Sayın Cemal Gürsel,
Şu anda Balmumcu’da nezâret altında bulunuyorum. Hiçbir suçumun olmadığı kanaatindeyim. Ama beni suçlu görüyorsanız, ben sizden ve şanlı Türk Ordusu mensuplarından özür dilerim.

Politikanın ne olduğunu artık anlamış bulunuyorum. Sizler en iyi müdâhaleyi yaparak güzel yurdumuzu kötü politikacılardan kurtardınız. Demokrat Parti kötü idâresiyle zaten bunu hak etmişti. Ben çok hastayım. Beni zindandan kurtarabilirsiniz. Esâsen nâmusum, şerefim üzerine yemin ederim ki, serbest kaldıktan sonra hayâtımın sonuna kadar politika ile ilgili hiçbir yazı yazmayacağım. Siz büyüklük gösterip de beni af edin, beni kurtarın, dâima sizlerin emrinde olacağım.”
Bu mektup 15 Eylül 1968 tarihli Ekspres gazetesinde yayımlanmıştır.

Necip Fazıl, demokrasiye dönülünce, Gürsel’e verdiği sözü tutmadı, politikayla ilgili yazdı da yazdı. Bir de “Benim Gözümde Menderes” diye bir kitap yazdı.

12 Eylül ihtilali olunca, yine ustaca döndü NFK, Büyük Doğu’nun kapağına Demirel, Ecevit, Türkeş ve Erbakan’ın fotoğrafını koydu, üstüne bir çarpı çekip “Bir çapraz çizgi ile çözüldü muadele (denklem)” dedi.

Kumarbaz NFK’nın “Eğer gaye Türklükse, mutlaka bilmek lazımdır ki, Türk Müslüman olduktan sonra Türktür” sözüne balıklama atlayan milliyetçiler var hâlâ. Oysa bu kişinin milliyetçiliği “Tavus Kuşu” milliyetçiliğidir. Kendi kaleminden okuyalım bu ilginç milliyetçiliği, okuyalım da isteyen “Tavus Kuşu Milliyetçisi” olsun, isteyen Atsız, Akçura, Atatürk gibi kıl ayıpsız Türk Milliyetçisi: “Her tavus kuşu mutlaka bir yumurtadan çıkar ve tavus yumurtasından her çıkan, mutlaka tavus kuşudur; öyle amma, gaye, tavus yumurtasından çıkmış olmak değil, tavus kuşu olmaktır... İşte milliyetçiliğimizin tek ve kesafetli bir misal içinde mânası!

Tavus kuşu, sebepte değil, neticede tavus kuşudur; bu bakımdan tavus kuşunun şahsiyeti, geriye doğru mânâsız ve değersiz yumurta kırıklarında değil, ileriye doğru müstesna bir renk ve çizgi heyetindedir... İşte milliyetçiliğimizin tek ve kesafetli bir misal içinde ruhu!..

İsterse karga veya devekuşu yumurtasından çıkmış olsun, neticede bütün şartlariyle tavus kuşu olabilen her varlık, tavus kuşunun bütün hakkına maliktir... İşte milliyetçiliğimizin tek ve kesafetli bir misal içinde kıymet ölçüsü!”

Cazim GÜRBÜZ

[İlteriş Kağan]

Aralık ayında “Necip Fazıl’ın Belgeli Ayıpları” nı yazmıştım, e-posta yağmuruna tutulmuştum (hâlâ geliyor)... Övgü de çoktu tepki de. Tepkiler, ideoloji putu kırılanlardandı. Tepkilerin çoğuna yanıt verdim, çoğunu ikna ettiğimi sanıyorum. Fakat bana inat, Necip Fazıl’ı putlaştırma faaliyetleri devam ettiriliyor AKP’li belediyelerce. Örnekleyeyim: Kocaeli’nin neredeyse tüm ilçelerinde Necip Fazıl Caddesi var. İzmit Yahya Kaptan’da Sabancı Caddesi’nin adı değiştirilip Necip Fazıl yapıldı. Sabancı’nın 500 metre ötede Brissa ve Enerjisa fabrikaları var, Necip Fazıl’ın Kocaeli ile ilgisi nedir, sormak gerek bunlara. Yalnız sormak da yetmez, Kısakürek’in başka ayıplarını da vurmak gerek bunların yüzüne, hem de en yüz kızartıcı olanlarını.

İşte onlardan biri: 17 Temmuz 1959 tarihli Büyük Doğu Dergisi’nde şöyle yazıyordu bu şair: “Amerikan politikasını korumakla mükellefiz... Amerikan siyasetini tutmak biricik yol... Amerika’dan nazlı bir sevgili muamelesi görmek biricik dikkatimiz olmalı. Yoksa bir Amerikan bahriyelisinin iki yana açık bacakları arasında mütalaa ettiği kadından ileri geçemeyiz. Dış siyasetimizde Amerikan siyaseti ve iç bünyemizde Amerikanizm politikasını kendimize tecezzi etmez (birbirinden ayrılmaz) bir siyaset vahidine (tekliğine) göre ayarlamakta büyük ve her işe hâkim bir mânâ gizlidir.”

Evet, iyi mi? Sizde ne derler bunu yazana?
30 Aralık 2008’de bu köşede Erol Bilbilik’in “Amerikaperestler” adlı kitabı hakkında yazmış ve günümüzün en önde giden Amerikaperesti Yılmaz Öztuna’nın neden kitapta bulunmadığını sormuştum. Telefon açtı Bilbilik yazıdan sonra, teşekkür etti ve “Öztuna’nın olmaması gerçekten eksiklik, ileriki baskılarda telafi edeceğim” dedi.

Öztuna’dan bir tepki gelmedi, “Ben Amerikaperest değilim... Amerikaperest olanın... ” demedi, diyemedi. Yani aldı, kabul etti.
Öztuna vefat etti geçenlerde, birilerinin de o meşhur ölüseviciliği tepti, başladılar abartılı övgülere. Bu abartıcılar, şimdi kızacaklar bana, “Ölüleri hayırla yâd etmek gerek, biz bunu yapıyoruz, sen ne biçim adamsın, ölmüş adamın arkasından konuşmaya utanmıyor musun” diyecekler. Desinler, ben sağlığında onun Amerikaperestliğini yazmışım, şimdi de yineliyorum bunu. Kuşkusuz, değerli bir tarihçiydi Öztuna, eserleri kütüphanemin en göz alıcı yerinde durmakta, onlardan yararlanırım, yararlanmışım. Ama bu, onun son birkaç yıldır gazetede yazdıklarını örtemez. Beni kınayacak olanlar, girsinler internete baksınlar, İran, Suriye, Amerika, AB ve GOP projesi hakkında yazdıklarına. Sonra Öztuna’nın bu yazdıklarıyla, Atatürk’ün “Türkiye halkı, yüzyıllardan beri özgür ve bağımsız yaşamış ve bağımsızlığı yaşama gereği saymış bir milletin kahraman evlâtlarıdır. Bu millet, bağımsızlıktan uzak yaşamamıştır, yaşayamaz ve yaşamayacaktır” özdeyişini dürüstçe karşılaştırsınlar ve belli etsinler saflarını.

Evet, söz Amerika’dan açıldı, bugün de 21 Şubat Bayburt’un Kurtuluş Bayramı. Bayburtlu’nun Amerikalılığını anlatarak bitireyim yazımı. Kore’de Bayburtlu iki er, ABD erlerinin elbiselerini çalıp giyinmişlerdir, Amerikalıların moral gecesine ponpon kızları seyretmeye gitmektedirler. Bizim uyanık inzibat kuşkulanır durumlarından, çevirir, sorar:
“Durun bakalım, siz kimsiniz?”
Bayburt şivesiyle yanıt gelir:
“Emerıkalıyük”
Güler inzibat:
“Yaa... Amerika’nın neresindensiniz?”
“İçindenük!” derler.

Cazim GÜRBÜZ

[İlteriş Kağan]

" "Üstad" bu sessiz kalır mı? Yapıştırır hemen cevabı;

KARE AS!

"

[İlteriş Kağan]

AMERİKA, DÜNYA VE BİZ "Amerikan politikasını korumakla mükellefiz. Amerikan siyasetini tutmak
biricik yol... Necip Fazıl KISAKÜREK Büyük Doğu Dergisi / Sayı 20 /17.7.1959

Bugün dünya, milletlerin oluş istikameti ve tekevvün hakkı bakımından iki vâhide ayrılmıştır. Sonunda kaba ve basit iki vâhid... Ya Amerikayı tutacaksınız, ya Sovyet Rusyayı; ya demokrasiyi, ya komünizmayı... Bunlardan birine temayül derhal ve kat'i olarak öbürüne aykırılık mânasına gelir. Onun için, en küçük Amerikan aleyhtarlığı, hangi zaviyeden olursa olsun, Sovyetleri desteklemek diye anlaşılır. Bu yüzden komünizmaya zıt bir dünya görüşü kerhen de olsa, Amerikan politikasını korumakla mükelleftir.

İkinci Dünya Harbinden sonra Avrupa medeniyetinin büyük mümessilleri, bir nevi iktisadi ve teknik tabiiyet yüzünden dünya görüşlerindeki istiklâllerini kaybetmişler ve mecburî olarak Amerikan hegemonyası altına girmişlerdir.

İmparatorluğunu ve dünya siyasetindeki başbuğluğunu kaybeden şahsiyetli İngiltere, şimdi bütün aksiyonunu ve söz hakkını kaybetmiş mahzun bir ülke halindedir. Almanya, topyekûn varlığıyla ödemek mevkiinde bulunduğu harp felâketini telâfi için, hârika çapında bir kalkınmadan gayri hiçbir gaye sahibi değildir. Avrupa'nın diğer milletleri de, Garp medeniyetini meçhul bir yarına çeken sinsi şartlara karşı, bütün güçlerini, kendi kabukları içinde, ruhî ve iktisadî günü birlik bir ferahlığa yöneltmiş ve dünya politikası üzerinde müessir olmak politikasını unutmuş bulunuyorlar.

Yalnız Fransa (Dö Gol) tecrübesinden sonra bir şahsiyet hummasına düşebildi; ve (frenk) isminin eski temsil hakkı üzerinde yepyeni bir istikamet kolladığını belli etti. Dış politikada ilk defa olarak (Dö Gol)ün; Amerikan hava üslerini Fransadan tasfiyeye kalkması, işte bu istiklâl ve şahsiyet davranışının en bariz işaretidir. Bu işaret, Fransanın artık bir âlet mevkiinden çıkıp, Garp medeniyetini yuğuran şahsiyetli milletlerden biri olmak sıfatını her sahada göstermek ve bütün iç ve dış buhranlarını yenmek istemesinden başka bir maksada yorulamaz.

Hakikat şudur ki, Amerika sadece iktisadi ve teknik üstünlüğü yüzünden, ayrıca hiç bir payı bulunmıyan Garp medeniyetini bütün hakları ve imtiyazlariyle ve açıkgözce nefsine yamamış; ve cihanın komünizma dehşetine karşı kendisini biricik tutamak haline getirmeği bilmiştir. Bu tutamağa el atanlar da, onun iradesine boyun eğmeğe, dünya çapında hiçbir temsil tavrı takınmamaya, şahsiyetsiz yaşamaya ve Amerikalılara mahsus basit ve düpedüz dünyanın bekçiliğini etmeğe mecburdur.
Bu ne boğucu, sıkıcı dünya! Yukarıya tükürsem bıyığım, aşağıya tükürsem sakalım...

Nazariyede materyalist Rusyaya karşı Amerika, cihana öyle ablâk bir çehre vermiştir ki, ikisi arasında sıkışıp kalan Avrupa, evvelâ birincisine, sonra ikincisine karşı (spiritüalist) bünyesini koruyabilmek için ne yapacağını bilememektedir. Birinden korunmanın öbürüne sığınmak şeklinde tecelli eden çaresi, gerçek korunmayı ve şahsiyet müdafaasını büsbütün iflâs ettirici bir durum arzetmektedir.

Bize gelince:
Halk Partisi devrinden beri, mutlak ve mecburi Amerikan siyasetini tutmak, Türkiye hesabına biricik doğru yol... Buna şüphe yok... Cihanın ölüm ve dirim halinde iki yolundan dirim istikametini seçmek milli irade ibresi yalnız bu istikameti gösterdiğine göre, her halde Halk Partisi hesabına büyük bir keşif değil...

Evet, dirim yolu seçildi; fakat bu yolda diri bir anlayış ve şahsiyetli bir tavır gösterilmedi. Vaziyet o türlü idare edildi ki, Amerika bizi cebinde keklik bildi; ve mevzuumuzda, idrâksiz kekliklere mahsus fedakârlıklardan ileriye gitmedi.

Mesele, Amerikan yardımının azlığında çokluğunda değil; Amerika'nın karşısında, yalnız kendi milli tekevvün gayesine bağlı, şahsiyetli bir millet tavrını takınmakta ve ona göre hürmet ve itibar sahibi olmakta... Coğrafya ve tarihimiz, bizi, kapitalizma ve komünizma sistemleri arasındaki nihaî muhasebenin ana rakamını temsil edecek kadar nazik bir makamda bulundurduğuna göre, Amerika'dan bu makamın dolgun hakkını istemek ve nazlı bir sevgili muamelesi görmek biricik dikkatimiz olmalıydı. Olmadı; sanki Amerika tarafından boş bir araziye sevkedilmiş ve hudut bekçiliği almış boğaz tokluğuna çalışır bir millet olduk.
Hele lisaniyle, üslûbiyle, tipiyle, ruh haletiyle ve kendine göre kültürü veya kültür iddiasiyle Amerikalının içimize nüfuzu korkunç bir şeydir. Dolar kuvvetine dayanan ve sade Türkiye'de değil, dünyanın her tarafında kendisini hissettiren bu maddî ve aynı zamanda mânevî nüfuz belki Avrupa'nın ruhî sahada baş derdidir.

Zira Amerikalı, eski bir kök ve şahsiyet damarına bağlı olmaktan uzaktır.Garbın milletler katışığından öyle bir melezdir ki, o milletlere ait ruh uktelerini dibinden tıraş etmiş; ve meselesiz, dâvasız, dertsiz, ıztırapsız, yalnız madde hesaplarına bağlı ve beş hasse plânında yaşar bir yeni insan tipi getirmiştir. Bu yeni insan, elektriğin ne demek olduğunu düşünmez veya düşünmekte bir fayda görmez; onu bir ampul içinde zaptetmeği kâfi bulur. Bu yeni insanın hürriyet fikrinden, daha doğrusu insiyakından başka hiçbir ruhi sistemi yoktur. Başı boştur, ilcalarına tâbidir, her kayıttan ve ölçüden âzadedir, manevî sulta ve disiplin boyunduruklarından hiç birinin hükmü altına giremez; hasılı tam mânasiyle tabiat ve madde insanıdır.

Tarih, şahsiyet, ruhî hayat ve mesele sahibi milletler için de böyle bir tip, ancak bozucu ve çürütücü olabilir. Hele yeni bir hayat ve tekevvün arayan ve henüz olamamış bulunan milletler Amerikalıyı örnek aldıkları gün, meydana, bütün lûgatçesi 10-15 kelimeden ibaret, her ân çiklet çiğneyen ve homurtu halinde konuşan ve anlaşan, hiçbir ruhî müeyyideye kıymet vermeyen başı boşlar topluluğundan başka birşey çıkamaz. Amerikalı tipi, kendi vatanında belki her türlü içtimaî emniyet ve murakabeye malik olabilir; fakat taklitçilerinin dünyasında sadece felâkettir. Amerikaya gidip Amerikalı olmak belki iyi; fakat milleti içinde Amerikalılaşmak mümkün olduğu kadar kötü...

Başınızı kaldırıp büyük şehirlerde şöyle bir halimize bakacak olursanız, Amerikanizm denilen âfetin, kılığımızda, meşrebimizde, üslûbumuzda, edamızda bizi kendimizden ne kadar uzaklara götürdüğünü, yahut götürmek istediğini sezersiniz.
Mekteplerimize, gençlerimize, züppelerimize, zevk-u safa hayatımıza; ve oradan müesseselerimize, evet bütün müesseselerimize dikkatle bakınız yeter!

Bir Amerikan gemisinin İstanbul'a geldiği gün, şehrin geçirdiği telâşın, (Noel) babanın çıkını etrafında çocuklar geçirmez.
Eğer arada bir kendilerinden şu veya bu tarzda, hattâ bayrağımıza kadar uzanan kabalıklar görüyorsak, bunu, Amerikalının mizacında değil, kendi ruhî zebunluğumuzun muhatabımıza verdiği gururda aramalıyız.

İktisat reçetelerine kadar her şeyi sonsuz cömertliğinden beklediğimiz bir millet fertlerinin bize karşı ulvî hareket etmesini beklemek ve böyle bir istidadı da Amerikalıdan ummak, yerinde sayılamaz.

Bize düşen, kendi kendimize sahip olarak, Amerika'nın ebedî müttefiki, Amerikalının da "Sen sensin, ben de ben" tarzında dostu olmaktır. Amerikalıyı da böylece kendimiz için bir saadet unsuru kılmak... Yoksa belâ haline getirmek değil...
Bunu en küçük milletler yaparken biz yapamazsak hazin olur. Amerika da ancak böyle bir şahsiyete maddî ve manevî itibar biçebilir. Yoksa, gelip geçici menfaatleri bakımından alâkadar olduğu; ve bir Amerikan bahriyelisinin iki yana açık bacakları arasındaki perspektif içinde mutalea ettiği kadrodan ileriye geçemeyiz.

Dış siyasetimizde Amerikan ve iç bünyemizde Amerikanizm politikasını, kendimizde tecezzi kabul etmez bir şahsiyet vâhidine göre ayarlamakta, devlet ve millet çapında kalkınışımızı kuşatacak derecede büyük ve her işe hâkim bir mâna gizlidir.
Bu mâna ta merkezinden ele geçirildiği gün, Türk ve Amerikan bayrakları, biri şu kadar yıldızlı ve öbürü sadece ay ve yıldızlı, iki ayrı dünyanın iki ayrı ve fakat daima beraber mümessilleri halinde yanyana göndere çekilebilirler.

Necip Fazıl KISAKÜREK
Büyük Doğu Dergisi / Sayı 20 /17.7.1959

[İlteriş Kağan]

Bazı saflarda değiştim diyen herkesin peşine takılıyor.

[İlteriş Kağan]

''SANA ÜSTADINI ANLATAYIM MI SAYIN ERDOĞAN !''

Sayın Erdoğan, ben sizleri iyi tanırım. Sizler 80 yıldır “kin yiyip nefret kusuyorsunuz.” Kaynağı olmayan uydurma tarih kitaplarından ve yabancı istihbaratların merdiven altı üretimi olan zehirli gıdalarından “tarih” diye besleniyorsunuz.

Sizin beslendiğiniz fısıltı tarihi, “Atatürk’ü toprak bile kabul etmedi, karnı patladı, o yüzden üzerine binlerce ton ağırlık kondu” diye anlatır. Hepiniz bu kepaze iftiraya inanırsınız. Çünkü inanmak istersiniz.

İstiklal mahkemeleri hep hedefiniz oldu. Hanginizin dedesi oralarda yargılandı bilmiyorum ama belli ki yargılanan ihanet şebekelerinin çocuklarını yabancı istihbaratlar yalnız bırakmamış(!).. Cumhuriyete ve onun kurucusuna düşman olarak yetiştirmiş. Neden biliyor musunuz? Atatürk sadece emperyalizmi yenmedi, O aynı zamanda bütün mazlum milletlere umut ve rehber oldu. İşte küresel şeytanın çocukları bu yüzden Atatürk’ü hiç affetmedi.

Küresel şebekelerin iktidar yaptığı partinizin Tunceli üzerinden Atatürk’e saldırması benim için çok normal. Libya ve Suriye’de bu şeytanlar adına nasıl tetikçiliğe soyundu iseniz, Atatürk’ün ezeli düşmanlarının dostu olarak Atatürk’e elbette saldıracaktınız. Aksini düşünmek zaten şeytanın Adem Aleyhisselam’a secde etmesini beklemek kadar abes olur.

Madem bizim kahramanlarımıza laf etmişsin, bir iki kelamla senin kahramanlarından birini de size biz anlatalım:

Üstadınız Necip Fazıl Kısakürek

Ankara’da müritlerinin olduğu bir mecliste "Bu millet mütefekkir yetiştirmez" buyurmuşlar!!!
Galip Erdem Üstad, “ya mütefekkir değilsiniz, yahut da Türk değilsiniz” demiş. “Birtakım şeylere duyduğunuz alerjinin sebebi şimdi anlaşılıyor” diye de ince bir vurgu yapmış.

Demek ki Türk alerjiniz üstadınızın alerjisi ile benzeşiyor(!)..

Hani Kılıçdaroğlu’na aşiretini soruyordunuz ya? Peki üstadınızın soyunu biliyor musunuz?

Sevgili üstadınız baba yönünden Maraşlı olduğunu söylerken, anasının Giritli olduğundan neden hiç söz etmezdi cevaplar mısınız(!)?..

Kısakürek İstiklâl Marşının değiştirilmesi kampanyasına katılmıştır... Dereceye giremeyince de yazdığı marşını(!) Büyük Doğu Marşı yapar. Sahi bu Büyük Doğu Maşrık-ı Â’zam'ın Türkçesi değil midir? Maşrık-ı Â’zam'ın ne olduğunu bilmiyorsanız, Masonluk Târihini araştırırsınız(!)..

Bu nasıl bir kişilik bölünmesidir Sayın Erdoğan? Yıllarca Mehmet Akif üzerinden siyaset yapıp sömüreceksiniz, sonra da İstiklal Marşını değiştirmek isteyen, Akif’e İman ve Aksiyon dergisinde “Akif, İslam’ı anlamamış, satıhta kalmıştır” diye yazan Kısakürek’i “üstad” edineceksiniz.

Sizin neyiniz gerçek bilmiyorum ki…

N. F. Kısakürek’in Cemâl Gürsele yazdığı bir mektup var ki, kendisine Üstâd diye tapanlara kapak olsun:

“Pek Sayın Cemal Gürsel,

Şu anda Balmumcuda nezâret altında bulunuyorum. Hiçbir suçumun olmadığı kanaatindeyim. Ama beni suçlu görüyorsanız, ben sizden ve şanlı Türk Ordusu mensuplarından özür dilerim.

Politikanın ne olduğunu artık anlamış bulunuyorum. Sizler en iyi müdâhaleyi yaparak güzel yurdumuzu kötü politikacılardan kurtardınız. Demokrat Parti kötü idâresiyle zaten bunu hak etmişti. Ben çok hastayım. Beni zindandan kurtarabilirsiniz. Esâsen nâmusum, şerefim üzerine yemin ederim ki, serbest kaldıktan sonra hayâtımın sonuna kadar politika ile ilgili hiçbir yazı yazmayacağım. Siz büyüklük gösterip de beni af edin, beni kurtarın, dâima sizlerin emrinde olacağım.”

Yukarıdaki mektup 15 Eylül 1968 tarihli EKSPRES Gazetesi’nden alınmıştır. Kısakürek’in diğer mârifetlerini öğrenmek isteyenlere adı geçen gazetenin o günlerdeki nüshalarını karıştırmaları özellikle tavsiye olunur.

Necip Fâzıl, İstanbul’da bir kumarhânede basılmış ve bu basılma aylarca gazetelere sermaye olmuştur.

İstanbul Ekspres’in atmış olduğu bir başlığı hatırlatalım, bu başlık ta Erdoğan ve küfürcü tayfasına KAPAK OLSUN:

“SÜPER MÜRŞİT NECİP FAZIL MUHABBET TELLALI ZURNİKLE KUMARHANEDE NASIL BASILDI?”

İşte Erdoğan’ın tarih ustası N. F. KISAKÜREK…

Kılavuzu karga olanın…

Zahide UÇAR